বিয়াৰ পিছত স্বামী-স্ত্ৰী উভয়ৰে জীৱনৰ বহু পৰিৱৰ্তন হয়। ইজনে সিজনৰ আজীৱন সহযোগী হৈ পৰে। কিন্তু এগৰাকী পত্নীয়ে কেতিয়াও স্বামীক এই কথা নকয় আৰু গোটেই জীৱন গোপন কৰি ৰাখে।
কিন্তু পত্নীয়ে এই সকলোবোৰ কথা লুকুৱাই ৰাখিলে সম্পৰ্কত কোনো নেতিবাচক প্ৰভাৱ নপৰে, বৰঞ্চ তেওঁলোকৰ সম্পৰ্ক অধিক শক্তিশালী হয়। গতিকে সেই কথাবোৰ জানো আহক।
ছোৱালীৰ অসুখ হ’লে স্বামীৰ পৰা লুকুৱাই ৰাখে। স্বামীক অসুখৰ কথা ক’ব নিবিচাৰে। মহিলাসকলে পৰিয়ালৰ সমস্যাসমূহ আত্মীয় বা ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ সৈতে ভাগ কৰে। কিন্তু এই বিষয়ে তাই স্বামীক একো নকয়।
পত্নীক ঘৰৰ লক্ষ্মী বুলি কোৱা হয়, কিছু টকা থাকিলে কিছু সঞ্চয় কৰিব লাগিব আৰু পত্নীয়ে সঞ্চয় কৰা টকাখিনি আৱশ্যকতাৰ সময়ত স্বামীয়ে ব্যৱহাৰ কৰে। পত্নীসকলে এই সঞ্চয় ধন স্বামীৰ পৰা লুকুৱাই ৰাখে।
মহিলাসকলে স্বামীক প্ৰাক্তন প্ৰেমিক বা পূৰ্বৰ সম্পৰ্কৰ কথা নকয়। কাৰণ স্বামীয়ে কেতিয়াও সহ্য কৰিব নোৱাৰে যে তেওঁৰ পত্নীৰ জীৱন আগত কোনোবা আছিল।
পত্নীয়ে কেতিয়াও স্বামীক নকয় যে তেওঁলোকে কেনেধৰণৰ ৰোমাঞ্চ বিচাৰে। বিবাহিত মহিলাৰ নিজস্ব ফেণ্টাচি জগত আছে। বিয়াৰ আগতে আৰু পিছত কেনেকুৱা হ’ব, সেই সপোন দেখিছিল। অধ্যয়নত দেখা গৈছে যে বেছিভাগ মহিলাই বিয়াৰ পিছত স্বামীক সপোনৰ কথা নকয়।